اَتُم (به یونانی: Άτομο به معنی «ناگسستنی») واحد تشکیل دهنده تمام مواد (یا تک تک عناصر شیمیایی)
است. اتم از یک هسته مرکزی با بار مثبت محاطه شده با ابر الکترونی با بار
منفی تشکیل شده است. تعریف دیگری آن را به عنوان کوچکترین واحدی در نظر
می‌گیرد که ماده را می‌توان به آن تقسیم کرد بدون اینکه اجزاء بارداری از
آن خارج شود. اتم ابری الکترونی، تشکیل‌شده از الکترونها با بار الکتریکی منفی، که هستهٔ اتم را احاطه کرده‌است. هسته نیز خود از پروتون که دارای بار مثبت است و نوترون
که از لحاظ الکتریکی خنثی است تشکیل شده‌است. زمانی که تعداد پروتون‌ها و
الکترون‌های اتم با هم برابر هستند اتم از نظر الکتریکی در حالت خنثی یا
متعادل قرار دارد در غیر این صورت آن را یون می‌نامند که می‌تواند دارای بار الکتریکی
مثبت یا منفی باشد. اتم‌ها با توجه به تعداد پروتون‌ها و نوترون‌های آنها
طبقه‌بندی می‌شوند. تعداد پروتون‌های اتم مشخص کننده نوع عنصر شیمیایی و
تعداد نوترون‌ها مشخص‌کننده ایزوتوپ عنصر است.
نظریه
مکانیک کوانتومی
تصویر پیچیده‌ای از اتم ارائه می‌دهد و این پیچیدگی دانشمندان را مجبور
می‌کند که جهت توصیف خواص اتم بجای یک تصویر متوسل به تصاویر شهودی متفاوتی
از اتم شوند. بعضی وقت‌ها مناسب است که به الکترون به عنوان یک ذره متحرک
به دور هسته نگاه کرد و گاهی مناسب است به آنها عنوان ذراتی که در امواجی
با موقعیت ثابت در اطراف هسته (مدار: orbits) توزیع شده‌اند نگاه کرد.
ساختار مدارها تا حد بسیار زیادی روی رفتار اتم تأثیر گذارده و خواص
شیمیایی یک ماده توسط نحوه دسته بندی این مدارها معین می‌شود.
تا کنون دانشمندان مدل های اتمی متفاوتی ارائه کرده اند که آخرین آنها ( مدل اتمی لایه ای ) مورد قبول است.
برای دیدن دانشمندان به ادامه مطلب بروید